Thursday, July 07, 2005

Een mooie waterval en bijna verdwaald!

Heel veel foto’s van de Tetons zijn met zonsopgang genomen. De bergen lijken dan roze te gloeien. Dat wil ik ook zien en ik besluit om om 5:30 op te staan. De anderen, behalve Saskia, hadden gisteren verklaard mee te willen en dus maak ik ze wakker. Grommend staan ze op, maar ze komen toch maar mee.

Om kwart voor zes staan we met verrekijkers en camera’s klaar, maar de bergen zijn nog niet in de zon. Wel zie ik in de verte een moederbeer met haar kleintje. Ze zijn te ver weg om foto’s te maken, maar aan mijn wens om beren te zien is voldaan en op de eerste ochtend in het park nog wel!

Kai ziet een moeder Moose (eland) met haar kleintje en, al zijn ook zij ver weg, we proberen ze toch te fotograferen.

We zien grote kuddes Elk voorbij trekken en langzaam komt de zon op. Opeens ziet Rick niet ver van ons vandaan in het gras een gewei. Dat ziet er wel heel erg uit als het gewei van een Moose (eland?)!! Die ligt daar rustig tussen het gewas.

Rond half zeven komen de bergen eindelijk helemaal in de zon en zien ze er inderdaad prachtig roze uit. Of we dit op de film kunnen vastleggen weet ik niet, maar proberen doen we het zeker!

De eland ligt er nog steeds en Katja is al terug naar bed. Kai en Rick hebben het koud en gaan ook terug om te slapen. Ik ben te opgewonden en wil een foto kunnen maken van dit dier. Hij ligt dichtbij genoeg om een redelijke foto te krijgen. Ik besluit op mijn uitkijkpost te blijven, tot hij opstaat.

Dit blijkt een oefening in geduld te worden! Gelukkig komt de zon waar ik sta en zo warm ik langzaam op. Mr. Moose, zoals ik hem maar heb genoemd, ligt er nog prinsheerlijk bij! Ik zie een groot hert vlak bij hem komen en hoop, dat dat hem tot opstaan zal manen, maar het doet hem niets.

Intussen vermaak ik me met de kleine marmotjes, die links en rechts van me gras zitten te eten. Ook zie ik een hele kuddes antilopes langskomen in de verte en natuurlijk bieden de bergen een prachtig uitzicht. En daar zit ik dan op de heuvel, wachtend op het opstaan van Mr. Moose.

Een aantal mensen komt langs en kijkt even mee naar dat gewei in de struiken, maar niemand is zo vastbesloten als ik om dit dier in zijn geheel te zien. Ik zit er zeker anderhalf uur, wanneer er een grote groep paardrijders langskomt. Eindelijk komt er beweging en staat Mr. Moose op. Hij blijft lang genoeg staan om foto’s te nemen (helaas zonder statief niet zo scherp als ik zou willen) en loopt dan langzaam het bos in. De dag kan voor mij niet meer stuk!

Bij terugkomst op de kamer ligt de hele familie nog in diepe rust. Ik ben te opgewonden om te slapen en neem een douche. Om half negen vind ik het welletjes en wek ze. Op dit soort vakanties ben ik de boevrouw, want je moet gewoon vroeg zijn, wil je dingen zien, maar dat wordt door de rest van het gezin niet in dank afgenomen!

Bij de Pioneer Grill in de Lodge eten we ontbijt. Ze hebben er heerlijke havermout en appel pannenkoeken! Het restaurant is als een diner opgezet, je zit als het ware aan een lange bar. De bediening is snel en het eten lekker. Een aanrader, dus!

Na het ontbijt rijden we naar de Jenny Lake Lodge en vinden daar met moeite een parkeerplaats. We willen de boot over Jenny Lake nemen en dan naar onder anderen Hidden Falls lopen. Door de drukte op het parkeerterrein vrees ik het ergste, maar we kunnen met de eerste boot al mee! Hier horen we over de terreuraanvallen in Londen en we horen telkens mensen erover praten, de rest van de dag. De angsten van 11 september 2001 komen weer terug, maar ik probeer ze in dit natuurparadijs met alle macht te onderdrukken, ook al omdat Saskia vreselijk angstig wordt van deze praat. Aan haar kan ik zien, dat de terreuraanslagen een grote invloed hadden, ze is sindsdien erg bang aangelegd.

Het weer is een beetje wisselvallig, maar warm, dus de paar regendruppels, die we voelen, werken verkoelend. Hidden Falls is een klim van een halve mijl. Tot onze verbazing klimt Saskia zonder klagen mee, ze is inderdaad weer een jaar ouder!

De waterval is prachtig en ik probeer verschillende manieren om ze te fotograferen. Dat trekt de aandacht van anderen en voor ik het weet ben ik de officiele “Can you take our picture please?” persoon. Onvoorstelbaar hoeveel verschillende digitale fototoestellen er tegenwoordig zijn!

Een bord zegt, dat “Inspiration Point” nog iets minder dan een halve mijl verderop is en we besluiten uit te vinden, wat de “Inspiration” is. Halverwege laat Saskia het afweten en besluit met de tamme grond eekhoorntjes op ons te wachten. Een goede beslissing blijkt later, want het pad wordt even flink uitdagend! Maar dan zie je ook wat, op Inspiration Point kijken we uit over Jenny Lake en het land erachter.

Saskia heeft inmiddels het nest van een specht ontdekt, een perfecte cirkel in een van de Aspen bomen. De moeder specht, een mooi dier met rood en zwart in haar veren, vliegt af en aan.

We dalen de mijl veel sneller af, dan we hem geklommen hebben en kunnen alweer met de eerste boot mee terug. Het geheel duurde langer dan verwacht en het is ver na lunchtijd! We hebben allemaal honger en dorst, want we hadden niet geluisterd en geen water op onze “hike” meegenomen.

Het dichtstbijzijnde restaurant is bij de Signal Mountain Lodge. Helaas is het restaurant binnen al dicht, maar we kunnen wachten voor een tafel in de bar of buiten op het terras. We kiezen voor het terras en gelukkig komt er binnen het kwartier een grote tafel vrij. Hij is nog in de schaduw ook!

We bestellen heerlijke dingen, zoals Elk chili en rode peper hummus. Het uitzicht is ook niet mis: Jackson Lake en de Tetons op de achtergrond. Net als gisteren zou ik hier zo uren kunnen doorbrengen! Jammer, dat mijn gezin hier niet voor te vinden is.

Terwijl we daar zitten, roept een van de serveersters opeens “Oh, look, it’s a bat!”. En een klein vleermuisje kijkt over de rand van de bestekbak. Hij schrikt en verstopt zich gauw onder die bak, maar nog steeds zichtbaar voor ons. Natuurlijk werd dat de attractie van de rest van de lunch.

Na de lunch hebben we zin in een avontuur en besluiten een weggetje langs de Snake rivier te nemen, waar alleen 4 wheel drive auto’s kunnen komen. Meteen al zien we twee grazende bisons, maar met hun achterste naar ons toe, dus geen fotogenieke gehelen.

Hierna rijden we mijlen langs de rivier en zagen kuddes herten en elk beneden bij de rivier. Ook de vogels hier zijn interessant, met de “grouse”, die op fasanten lijken, regelmatig voor onze auto.

Helaas krijgt Saskia door het gehobbel een ernstige hoofdpijn en vinden we de weg terug naar de hoofdweg niet. We rijden dus maar gauw weer de hele weg terug en we zijn allemaal blij als we weer op een geasfalteerde weg rijden!!

Door haar hoofdpijn wil Saskia niet gaan eten en Rick blijft bij haar. Kai, Katja en ik gaan weer bij de Mural Room eten en beloven iets voor de andere twee mee terug te nemen.

Als we bij het restaurant binnen komen krijgen we te horen, dat we geen eten mee naar de kamer kunnen nemen. Ik baal ontzettend, want Rick offert zich al op om bij Saskia te blijven en nu kan hij ook nog eens niet eten wat hij wil. Gelukkig krijgen we dezelfde serveerder als gisteren en als ik hem het vraagstuk voorleg blijkt er opeens van alles mogelijk. Na een lekker diner krijg ik zowel Ricks varkenshaas als Saskia’s tosti mee om naar de kamer te nemen. Ik tip royaal, 25%, want hij heeft duidelijk meer gedaan, dan verwacht.

Hierna zijn we allemaal doodmoe zijn van het vroege opstaan gaan de lichten al gauw hierna uit.

0 Comments:

Post a Comment

<< Home