Dieren, dieren en nog eens dieren!

Om half zeven trommel ik het gezin uit bed. Ik moet toegeven, dat ik me wel de boevrouw voel, gezien het gekreun en gesteun, dat me tegemoet komt. Maar het is echt zaak vroeg op weg te gaan, als je dieren wilt zien.

Om zeven uur gaan we op weg en stoppen bij McDonald’s om ontbijt te halen. Vijf diet Cokes en vijf Egg McMuffins (de gezondste sandwich), dus heel makkelijk. We zijn binnen de kortste keren op weg.

Al meteen net binnen het park zien we het adelaarsnest, dat gisteren leeg leek. Vanochtend staat er een baby adelaar zijn vleugels te oefenen. Er staan allerlei borden en waarschuwingen, dat je niet binnen een straal van een kwart mijl mag staan, lopen of wat ook, om het nest niet te storen. Maar net voor die barrieres stoppen we toch en zien een van de ouders op het nest landen, met de prachtige witte kop en gele snavel en even later een andere jonge adelaar. Mijn dag is al goed!

We zetten onze route naar Mammoth Hot Springs voort en al gauw zien we een hele kudde elk herten (ik heb geen idee hoe al deze dieren in het Nederlands heten, dus ik gebruik soms gewoon de Engelse namen) in het veld liggen. En weer wat verderop staat een bisonstier vlak langs de kant. Die gaat eerst even in de modder rollen en gaat daarna vlak voor onze neus liggen. We genieten! En de kinderen snappen al helemaal waarom ik ze zo vroeg uit bed heb getrommeld.

Op weg naar Mammoth Hot Springs besluiten we de Norris Geyser Basin letterlijk links te laten liggen. Ons reisboek vertelt ons, dat we bij de andere geyser basins mooiere dingen te zien zullen krijgen en het is nogal bewolkt, dus de geysers zullen minder mooi zijn. Wel zien we de rookpluimen in de verte.

Even later zien we nog een bison, ook vlak langs de weg. Hij begint als een razende zijn kop te krabben aan een van de kleine dennenboompjes langs de weg. Rick filmt hem, maar de foto’s zullen wel minder zijn, tenslotte zie je daar alleen zijn romp op.

Bij Gibbon Falls, een mooie wijde waterval, stoppen we weer. Katja en ik zijn aan het oefenen om onze watervallen foto’s er zijdeachtig te laten uitzien. Ik denk, dat het redelijk lukt, maar het kleine raampje op de camera geeft niet altijd de realiteit weer. Het is leuk om te doen, in ieder geval.

Een aantal mijlen later parkeren we de auto en lopen naar de Artist’s Paint Pots. Eerst zien we een aantal kleurige heet water bronnen en dan leidt het pad naar boven. Daar ontdekken de kinderen een stel ondeugende yellow bellied marmots, die een leuke voorgrond creeren voor de kleurige bronnen beneden.

Een paar stappen later horen we een geborrel en geprut en daar zijn de Artist’s Paint Pots!! Hoe die te beschrijven? Een van de twee is een klei-achtig geheel, waaruit een onzichtbare hand modder lijkt te gooien. Een familie, die er te dicht bij komt, krijgt allerlei witte klei op hun kleren. Saskia is er niet weg te slaan.

De paint pot ernaast heeft meer water, maar bubbelt ook witte modder omhoog. Het geheel geeft me het gevoel op een andere planeet te zijn, zoals zoveel dingen in dit park. Net alsof er een andere kracht bezig is, dan “gewoon” Moeder Natuur.

We lopen weer naar beneden, door een bos vol verbrandde bomen en nieuwe aanwas (in 1988 is een groot deel van het park in vlammen opgegaan en daar is nog steeds overal bewijs van te zien).

Niet veel mijlen verder staan er weer mensen langs de weg, een zeker teken, dat er dieren te zien zijn. Dit keer zijn het drie mannelijke Elk, met enorme geweien. Ze liggen rustig in het veld rond te kijken en we hebben alle kans ze te fotograferen. Misschien is het het bewolkte weer, maar we hebben nu (10 uur ’s ochtends) al zoveel wild gezien, dat we ons zeer gelukkig prijzen.

Om half elf rijden we het Mammoth Hot Springs gebied binnen. We zien de terrassen al van de weg roken en vinden een heel gunstige parkeerplaats. Bij Opal Terrace zien we een elk lekker liggen op de warme stenen en natuurlijk moeten daar foto’s van genomen worden.

Daarna lopen we het houten pad op langs de verschillende slapende en actieve terrassen. Het ene na het andere fantastische uitzicht ontvouwt zich voor ons. Zelfs Saskia, die klaagt over pijn in haar benen, haalt het helemaal naar boven. Dit park biedt zoveel verschillende kleuren en dingen, zelfs zij krijgt niet de kans er uitgebreid over te denken hoeveel ze precies loopt.

We zien het slapende Minerva terras, het mooie Cleopatra terras en vooral de Blue Spring, helemaal bovenaan. We zijn enorm onder de indruk! Wat een diversiteit aan landschappen in dit park!

Als we genoeg terrassen hebben gezien rijden we het park uit naar Gardiner, Montana, aan de noord ingang van het park. Volgens de verhalen hielden veel wild west misdadigers zich hier op. Hier zoeken we een restaurant voor lunch. Het is een echt Western plaatsje, minder toeristisch dan West Yellowstone. Bij het Outlaw restaurant eten we lekkere pizza met een salad bar en we kunnen er weer tegenaan. Als we terugrijden naar de ingang van het park maken we foto’s van de stenen boog, die vast de originele ingang van het park was.

Op de terugweg rijden we de Upper Terrace Drive bij Mammoth Hot Springs en zien er onder anderen de briljante Orange Spring. Verder stelt deze “drive” niet veel voor, nadat we net langs alle mooie terrassen hebben gelopen.

Eerder vroeg ik een Ranger waar we de meeste kans zouden hebben om beren te zien. Hij antwoordde “Tower”. Ik vroeg hem op welke tijd van de dag we de meeste kans hadden en hij zei, dat het niet veel uitmaakte, hij was er nog nooit geweest zonder een beer te zien. Ik wist niet of ik dat moest geloven, maar het was in ieder geval de moeite van het proberen waard.

Langs de mooie Undine waterval en de Petrified Tree, komen we opeens in een file terecht. Dit blijkt “Tower” te zijn en er lopen meerdere beren rond, waardoor een Ranger zich druk maakt om het verkeer te regelen en te zorgen, dat de mensen, die de beren bekijken, veilig zijn. Even later lopen wij langs die weg en zien inderdaad twee zwarte beren. We nemen foto’s, maar ze zijn vrij ver weg, hopelijk werkt mijn zoemlens goed!

We blijven zeker een uur staan kijken en dan begint het voor het eerst deze vakantie te regenen. We lopen terug naar de auto en rijden tot het einde van de weg. Normaal gesproken is het een rondweg, maar deze zomer is een gedeelte ervan gesloten en moeten we dus helemaal (60 mijl) terug waar we vandaan kwamen.

Deze weg gaat omhoog en omhoog, grizzly land binnen, maar de ranger heeft ons al gezegd, dat we nu wel heel veel geluk zouden moeten hebben om zo’n beer te zien. In plaats daarvan zien we een baby coyote, die de weg naar boven rent. Hij is gewond aan een poot, maar als de kinderen dat later aan een ranger vertellen, krijgen ze te horen, dat dat een deel van de natuur is. Tja.

We rijden naar Tower Falls, waar we een grote waterval zien. Daar begint het ook flink te onweren en we besluiten nu zo snel mogelijk terug naar ons hotel te rijden. Bij het punt waar we vanmiddag beren zagen, zien we nu een zwarte en een bruine beer. Helaas mogen we er niet stoppen, een ranger toetert, dat we verder moeten. Bij Floating Island zien we in de verte nog een zwarte beer, maar niet lang genoeg om foto’s te maken. Ik ben allang blij! Ik heb eindelijk beren in het wild gezien!!

Door allerlei onweer en enorme hagelstenen rijden we terug. Onderweg zien we een aantal kuddes met elk en een tweetal bisons. We besluiten in het hotel te eten, wat een goede keuze blijkt. Een heel lekkere salad bar en forel voor Katja en mij en bisonsteak voor Rick. We hebben vandaag weer zoveel gezien, dat we al vroeg uitgeteld zijn!