Monday, July 11, 2005

Geysers

De geschiedenis herhaalt zich: om kwart voor zeven staan we op en halen ontbijt bij McDonald’s (waar ik uitvind, dat ze Seattle’s Best koffie serveren, die lekker sterk blijkt te zijn). Om kwart voor acht rijden we Yellowstone binnen. Het weer is zwaar mistig, maar het weerbericht voorspelt volle zon vandaag. En inderdaad zien we door de slierten bewolking al zo af en toe een vaag gele schijf.

Overal zien we Elk liggen, het lijkt wel of de hele kudde naar het westen is gemigreerd! We rijden een zijweggetje langs de rivier, maar daar is niet veel aan. Om een van Ricks favoriete uitdrukkingen te gebruiken, hebben we die “itch ook weer gescratcht”, je moet toch alles even proberen.

Het adelaarsnest is vanochtend wat rustiger, dan gisteren en we hebben toch tegenlicht, dus foto’s zijn niet mogelijk. Toch stoppen er mensen in het gedeelte waar dat niet mag. Daar kan ik me nu vreselijk druk om maken, mensen, die alle waarschuwingen, ondanks duidelijke uitleg, in de wind slaan en daarmee de natuur kunnen verstoren. We hebben er vandaag heel wat bewijs van gezien, dat dat soort mensen er helaas nog veel te veel zijn.

Vandaag staan alle geysers en dergelijke op het programma, met als hoogtepunt natuurlijk Old Faithful. Het is echter nog flink mistig, als we in die buurt komen. We besluiten nu de Firehole Canyon Drive te gaan rijden, want bij Old Faithful zou het nog bewolkt zijn en dan komt de geyser niet mooi uit in foto’s. Firehole Canyon is ontzettend mooi, ook met de mistflarden, die nog aan de heuvels vastklampen. De waterval raast naar beneden en even later zien we de cascades, minder hoge watervallen. Weer later staat er een bordje, dat hier gezwommen mag worden. Jammer, dat het zo koud is, want dat hadden de kinderen wel willen doen!

Net buiten de canyon zien we een bison vlak langs de weg liggen. Natuurlijk moeten we hiervan weer foto’s maken, dit zijn zulke mooie dieren! Jammer, dat we ze altijd liggend gezien hebben tot nu toe, een voluit staande mannelijke bison zou zo’n prachtig gezicht zijn (tja, er moet toch altijd iets te wensen overblijven!).

We parkeren bij het bezoekcentrum bij Old Faithful en daar lezen we, dat de volgende uitbarsting om kwart voor elf verwacht wordt. Het is inmiddels mooi zonnig geworden en we nemen plaats op een van de bankjes met het beste zicht op de geyser. Het is pas kwart voor tien, maar de tijd gaat snel, want een ranger komt erbij staan en vertelt van alles over Old Faithful en de andere geysers in de omgeving. Maar een minuut of vijf te “laat” begint de geyser zijn uitbarsting. Het is flink indrukwekkend als je er zo dichtbij zit!!

De uitbarsting duurt niet lang en na wat te drinken te hebben gekocht zetten we onze geysertocht voort. Er is een heel houten pad aangelegd langs de meest actieve geysers op de heuvel. We lezen in het gidsje, dat Anemone geyser iedere 7 tot 15 minuten uitbarst en dat gebubbel aanduidt, dat het ieder moment kan gebeuren. Dus staan we minutenlang het gebubbel te aanschouwen, als de geyser ernaast, Plume Geyser, uitbarst. Saskia zit er vlak naast en wordt gesprayed met het water van de geyser. Ze schrikt zo, dat ze te snel opstaat op de houten planken en een grote splinter in haar teen krijgt. Uitkijken voor Plume geyser, dus!

Anemone geyser lijkt niet uit te willen barsten en nadat Saskia’s splinter verwijderd is en de tranen gedroogd zijn, lopen we verder. Zover we kunnen zien barst Anemone niet uit, dus die 7 tot 15 minuten zijn met een korrel zout te nemen. Het wachten tot een geyser uitbarst blijkt soms een oefening in geduld te zijn!!

Ook bij de Leeuwen geyser, die een grommend geluid maakt voor hij uitbarst, zitten we een tijdje op de uitbarsting te wachten. Telkens komen er stootjes water uit, maar uitbarsten doet hij niet. In de verte zie ik wel Riverside geyser uitbarsten. Toen ik een ranger vanochtend vroeg of de lange wandeling langs alle geysers iets was, antwoordde ze, dat het voor Saskia een enorme wandeling zou zijn en dat de andere “basins” net zo interessant zijn. We lopen dus terug naar Old Faithful en vinden een mooi uitzichtpunt om een tweede uitbarsting mee te maken. Dit keer spuit hij een stuk hoger, we zijn dus blij erop gewacht te hebben.

Al voor de uitbarsting klaar is rennen we naar het cafetaria. Er zitten namelijk naar schatting een paar honderd mensen naar de uitbarsting te kijken en het is half een, dus lunch tijd. We zijn de menigte net voor en vinden meteen een tafel. Het eten is lekker, ik neem een bruine sandwich met hummus en verschillende groentes, een smakelijke en gezonde keuze.

Na het eten bezoeken we de enorme souvenir winkels bij Old Faithful. Hier kopen de kinderen en Rick t-shirts en sweatshirts. Ook vindt Saskia een boek, dat “Who pooped in the park” heet, met plaatjes van de uitwerpsels van de verschillende park dieren. Het is nu dus zeker, de bisons lopen rustig overal, vlakbij geysers en hete bronnen, overal zie je hun hoef afdrukkingen en uitwerpselen.

Onze volgende stop was Black Sand Basin, we lopen het houten pad af en nemen weer allerlei foto’s van de meest vreemde natuurverschijnselen, die we ooit gezien hebben!

Op weg naar Biscuit Basin zien we nog een bison langs de weg. Ik kan de verleiding niet weerstaan en stap uit om een foto te nemen. Een vrouw roept me vanuit haar auto toe, dat er aan de andere kant van het park hele kuddes bisons te zien zijn. Ok, maar waar dan? Dat antwoord krijg ik pas later vandaag en het blijkt, dat we er morgen langs gaan. Hopelijk zijn ze er dan nog!

Biscuit Basins meest interessante punt is Jewel Geyser. Deze heeft mooie kleuren aan de basis en de uitbarsting gebeurt precies als wij er zijn.

Bij Midway Geyser Basin zien we wat de Ranger een “football field size pool” noemde. Het is de krater van wat eens Excelsior geyser was. Onvoorstelbaar, zo’n heet meer, want dat is het wel. Het creeert oranje watervallen en het geheel ziet er extra-terrestriaal uit. Even verderop in dat basin zien we Grand Prismatic Spring. Helaas staat de wind onze kant op, zodat alle stoom naar ons toe waait. Die ruikt niet lekker en belet het nemen van de kleurrijke foto’s, die ik in mijn fotografie boek heb gezien. Ik probeer er toch een stel te nemen, wie weet.

Zo rijden we van basin naar basin. Voor we Lower Geyser Basin en de Fountain Paint Pots bereiken staan er opeens een tiental auto’s stil. Altijd een teken, dat er dieren te zien zijn. En jawel, hoor, twee enorme mannetjes Elk staan vlak bij de weg te grazen. Rick vindt een parkeerplaats en we slaan de dieren geruime tijd gade en maken natuurlijk foto’s.

Lower Geyser Basin is onze laatste stop vandaag. Hier zien we de Fountain Paint Pots met de borrelende modder, maar de kinderen zijn het eens, dat de Artist’s Paint Pots van gisteren leuker waren (zolang je de hete klei niet in je gezicht geworpen krijgt!!). Even verderop komen we bij de geysers. Clepsydra geyser spuit constant water de lucht in en we kijken daar een hele tijd naar, hopend, dat Fountain geyser ernaast ook zal uitbarsten.

Terwijl we daar zitten komt er ook een Nederlands gezin zitten. We spreken duidelijk Nederlands, maar er is geen reactie. Ik probeer iets te bedenken om te zeggen, maar er gaat iets geslotens uit van de vrouw. Dit gebeurt nu zo vaak! En twee minuten later hebben we een leuk gesprek met Amerikanen, omdat die een gids hebben, die dingen over de geysers vertelt en een stel tieners, die net als die van ons al lang genoeg hebben van al die geysers!

We hebben weer zoveel indrukken opgedaan, dat we de weg terug naar West Yellowstone aanvaarden. Net voor de uitgang van het park zien we een volwassen adelaar in een dode boom zitten. Ik probeer scherpe foto’s te nemen, want dat blijkt met mijn telelens zonder stabilisatie geen gemakkelijke taak. Ook met de verrekijker en zelfs het blote oog is dit dier een zeer indrukwekkend gezicht!!

Als we in West Yellowstone zijn gaan we meteen eten. Vanavond is de Stage Coach Inn aan de beurt. Daar is de bediening ontzettend vriendelijk en snel! Vooral voor Saskia is ze erg aardig, die wordt “Honey” genoemd en krijgt alles waar ze om vraagt meteen. Wel fijn voor dit humpie, die de hele dag door haar oudere broer en zus geplaagd wordt. Vandaag was het een en al gekibbel tussen Kai en haar. Gelukkig hoorde ik zowel Nederlandse als Amerikaanse kinderen net zo tekeer gaan tegen elkaar en heb er met een stel Amerikaanse grootouders bij Old Faithful flink om gelachen (voor grootouders is het lachwekkend, ik was bereid onze beide schatjes een ouderwetse oorvijg te verkopen).

Mijn rode forel met amandelen (trout almondine) smaakt voortreffelijk en ook de anderen zijn meer dan tevreden over hun maaltijd. Na het eten wandelen we het stadje in. Het lijkt helemaal opgezet rond de westelijke ingang van Yellowstone. Er is niets ouds aan. Maar alles is wel erg anders dan “thuis”: saloons, Western gebouwtjes, waar je onder anderen bison huiden kan kopen en meer. We eten een plaatselijk ijsje, Rick en Kai huckleberry, Katja Moose Moss (mint ijs met chocolade) en ik Moose Tracks (vanille ijs met pindakaas, chocolade en fudge). Onderwijl kletsen we met de vrouw, die het ijs verschaft. Mensen hier zijn nog vriendelijker, dan in Virginia!

Een van de attracties in West Yellowstone is het Wolf and Grizzly Discovery Center (mijn internet connectie is hier te langzaam, ik zal later links aanbrengen voor dit soort dingen). Rick en ik stellen ons er niet veel van voor, maar de kinderen willen het zien. Het blijkt tot zonsondergang open te zijn, dus betalen we de toegangsprijs. Het blijkt een enorm interessant geheel, absoluut een aanrader! Eerst leer je via allerlei borden over de geschiedenis van de grizzly en de wolf. Daarna kun je een film kijken (we hebben even gekeken naar de film over wolven, maar Saskia vond het te zielig om alle dieren opgegeten te zien worden). En buiten zijn de wolven en grizzlies. Tot mijn verbazing vind ik dit hoogst interessant om te zien. Het is anders dan een dierentuin, deze dieren zijn gered van de dood door dit centrum. De beren zijn of door hun moeder verlaten (veelal werd de moeder door een rancher vermoord) of werden te veel een gevaar voor de mensen in het wild en leven nu dus in dit centrum. De wolven maken allemaal deel uit van een groep en zijn er nu al 10 jaar.

Terwijl wij er zijn zien we hoe wolven zich in een groep gedragen. Grappig is het als er in de verte de sirene van een ambulance klinkt en de zes wolven als een groep opstaan en beginnen te huilen. Volgens de medewerker is dit omdat ze denken een andere groep in de verte te antwoorden.

De beren zijn ook erg leuk om te zien, ze spelen en buitelen. Terwijl we daar staan te kijken horen we mensen Nederlands spreken. En eindelijk, na zoveel zwijgzame ontmoetingen, blijkt dit een gezin te zijn, dat wel zin heeft in een gezellig gesprek. We wisselen ervaringen uit. Zij zijn al twee weken onderweg en in San Francisco begonnen. Hun oudste is net zo oud als Katja en heeft al gauw genoeg van het gesprek (komt me bekend voor!). Zij komen uit Rotterdam en zijn duidelijk al vaker in de VS op vakantie geweest. Ik raad ze voor een volgende vakantie Virginia en die kant van de VS aan. En dan moeten we afscheid nemen, want de tieners vragen onze aandacht. Leuk vond ik het zo even te kletsen! Ik ben gewoon geinteresseerd in wat mensen hier aantrekt en wat niet en het is jammer, dat zo weinig mensen zin hebben in een praatje. Maar ja, het zij zo.

Morgen gaan we Canyon van Yellowstone bekijken. En nu naar bed!

2 Comments:

Blogger Hélène & René said...

Geweldig om jullie dagelijkse belevenissen hier te kunnen lezen. Leuk dat jullie het zo naar de zin hebben en dat je al zoveel wilde dieren gezien hebt.

Als jullie morgen naar Canyon gaan heb ik nog een tip. Iets ten zuiden van Canyon heb je de Otter Creek picnic area. Vanaf deze plaats zou er aan de overkant van de rivier een wolven den te zien zijn.
Deze wolven hebben ook pups. Je ziet het vanzelf als er veel mensen met grote lenzen of scopes te zien zijn.

Ik kijk uit naar jullie volgende verslagen en de foto's.
Nog heel veel plezier!

Hélène

2:32 AM  
Blogger Petra said...

Hoi Helene,

Heel hartelijk bedankt! We gaan dat zeker bekijken!!

Groetjes,

Petra

5:40 AM  

Post a Comment

<< Home