Grand Canyon of the Yellowstone

We hebben intussen de routine van het vroege opstaan goed onder de knie en een volle tien minuten eerder dan gisteren rijden we het park binnen. De lucht is stralend blauw, we hadden ons geen betere dag kunnen voorstellen!

Bij het adelaarsnest is vandaag niet veel gaande, dus rijden we gauw door. Vandaag zien we niet zoveel wild op weg naar Madison Junction als anders, en we schieten gauw op. Ons doel is de Grand Canyon van de Yellowstone rivier, die zeer mooi schijnt te zijn.

Onderweg nemen we een zijweg langs de Virginia Cascades. Dit blijkt een eenrichtings weg door een stijle canyon te zijn zonder stoppunten. De waterval is prachtig, maar ik moet er heen lopen om hem te zien en foto’s te nemen en intussen komt er natuurlijk een auto aangereden, terwijl Rick de weg blokkeert. Gewoonlijk zijn de mensen hier erg makkelijk, iedereen is er tenslotte om de pracht van deze natuur rustig tot zich te nemen. Zo niet deze mensen! Ik kon niet snel genoeg naar de auto teruglopen, want ze probeerden aan alle kanten langs onze SUV te komen. Rick is nog zo’n vriendelijk iemand, die zich wil verontschuldigen en hen vertellen, dat het enige uitzicht op de waterval een stukje terug is. De vrouw achter het stuur antwoordt met een sterk Duits accent, dat het haar niets kan schelen en dat ze er langs wil. Ok, dan!! Inmiddels heb ik de auto ook weer bereid. Rick is er helemaal van ondersteboven, hij is zulk onbeschoft gedrag niet gewend. Welcome to the real world!!

Om 9 uur komen we in Canyon Village aan. Daar halen we wat te drinken en beginnen aan de North Rim Drive. Als eerste rijden we naar Inspiration Point, de tweede van deze vakantie, de eerste was in Grand Teton. Dit keer was het voor Saskia een stuk makkelijker dat punt te bereiken. Het uitzicht op de Canyon en de Lower Falls is adembenemend en ook het tegenlicht uitzicht met de glinsterende Yellowstone rivier is foto’s waard.

Intussen lees ik in mijn fotografie boek, dat er bij de volgende stop, Lookout Point, rond deze tijd een regenboog te zien is. En volgens de auteur is die nog mooier als je via Red Rock trail naar beneden loopt. Dat laatste doen Rick, Kai en ik, de meisjes blijven boven. En inderdaad, als we na een steile afdaling de waterval weer zien is er een sterke regenboog te zien. Prachtig! Mijn fototoestel werkt overtijd, maar een Japanse familie, de enige anderen daar, overtreffen mij! Voor hen moet er in iedere foto een persoon staan, dus allerlei gebaren om zeker te zijn, dat het goed gaat. Ik vermaak me bijna net zoveel met hun gadeslaan als het kijken naar de prachtige kleuren bij de waterval.

Gewoonlijk sport ik iedere dag en op een vakantie als deze zoek ik uitdagingen om mijn conditie op pijl te houden. Deze canyon afdalingen helpen daar goed bij! De terugweg naar boven is steil en uitdagend.

Omdat ik in mijn boek ook gelezen had, dat Artist Point zo mooi was en dat er tot 10 uur een regenboog te zien zou zijn, racen we vervolgens daarheen. Het is aan de zuidkant van de Canyon, dus even rijden. Helaas halen we het niet op tijd en zien we wel het prachtige uitzicht en de Canyon kleuren, maar niet de regenboog.

Een ranger vertelt me, dat als we via Uncle Tom’s Trail even verderop in de Canyon afdalen (3/4 mijl naar beneden, 328 trappen en stijle paden) er waarschijnlijk regenbogen te zien zullen zijn. Deze steile afdaling is echt wel wat en het verbaast me hoe makkelijk Saskia het doet. Ze is echt een stuk gegroeid sinds vorig jaar, want zonder klagen daalt ze af en ziet de prachtige regenbogen. Ik maak tientallen foto’s, want hoe hoger de spray van de waterval, hoe hoger de regenboog. Ik heb een redelijk wijde hoek op mijn lens, maar waterval en regenboog samen blijkt een uitdaging.

Rick neemt de kinderen alvast mee naar boven, verwachtend dat dat wel even zal duren. Hij zegt mij mijn tijd te nemen en dat doe ik ook, het is allemaal zo onbeschrijflijk mooi! Pas later merk ik, dat ik mijn andere CF kaart in de hotelkamer ben vergeten en dus een heel stel foto’s moet verwijderen om nog plaats genoeg te hebben voor de rest van vandaag.

Terwijl we weer op de parkeerplaats lopen (het heeft voor Saskia 14 minuten geduurd om af te dalen en slechts 16 minuten om weer naar boven te klimmen!!) zien we twee bisons op hun dooie gemak voor de auto’s langs lopen. We zijn helemaal opgewonden, vooral Rick, ons niet realiserend, hoeveel van deze dieren we vanmiddag nog te zien zullen krijgen!

Even later zien we een Osprey in een boom zitten. Dit zijn mooie vogels, die veelal in de Canyon nesten.

We zijn inmiddels flink hongerig geworden en gaan in de “Dining Room” van Canyon Village eten. Wat een goede keus, alweer! De bediening is snel en vriendelijk. Ze hebben een lekkere salad bar, waarmee Katja haar hele lunch doet. Ik bestel een veggie burger op een negen granen boterham, hij smaakt heerlijk! Ons schema is prima, want we zijn telkens de menigte voor, we eten net eerder, dan anderen.

Na een stop in de souvenirswinkel voor ijsjes (nou ja, “ijsjes”, we bestellen een single scoop en krijgen er 4!) en wat flesjes met drinken gaan we verder. De volgende stop is Upper Falls. Eerst stoppen we bij de plaats waar je die waterval van boven kunt bekijken. Wat een geweld! We zien regenbogen boven de rivier en het is er erg mooi, maar ook erg druk. Een jongetje zit zo aan de rand, dat ik er kippenvel van krijg! Dit is zeker een park, waar je op je kleine kinderen moet letten!!

Hier lees ik, dat we vanochtend een kans gemist hebben om de Upper Falls te bekijken vanaf dezelfde parkeerplaats als het Uncle Tom’s Trail. Rick vindt, dat hij genoeg watervallen heeft gezien, maar ik wil het toch zien. Hij zet mij af en blijft met de kinderen in de air conditioned auto. Het is inmiddels inderdaad flink warm geworden. Ik neem een paar foto’s, maar het uitzicht haalt niet bij dat van de Lower Falls!

We hebben het gevoel, dat we de Canyon wel gezien hebben en gaan verder naar het zuiden. Wat ik leuk vind aan deze vakantie is dat de kinderen ook duidelijk van de parken genieten. Natuurlijk zijn er wel de gewoonlijk ruzietjes (zie gisteren), maar over het algemeen klagen ze absoluut niet. Saskia was gisteren zelfs verbaasd, dat er al 5 uur voorbij waren tussen lunch en het avondeten. Het leek niet zo lang (geen wonder, als er constant nieuwe dingen te bekijken zijn!).

Bij het picknick gebiedje van Otter Creek stoppen we om te zien of we de wolven den kunnen zien. Helene had op mijn blog geschreven, dat die er is en we waren natuurlijk nieuwsgierig. Helaas zagen we wel (denken we) de den, maar geen activiteit in de omgeving.

Gisteren hadden mensen ons al verteld, dat we in Hayden Valley heel veel bisons zouden zien. Daar voor al loopt er een mannetjes bison op zijn gemakje voor onze auto uit. Die mensen lijken hem helemaal niets te doen. We krijgen alle kans om zijn achterkant te zien, maar zijn kop zien we niet.

Bij Alum Creek echter zien we honderden bisons en even later staan we stil. Bisons steken voor de auto’s over, er zijn kalfjes en vrouwtjes te zien. Hopelijk krijgen we heel veel goede foto’s, zo dichtbij hebben we ze nog niet meegemaakt!

Onze laatste stop van vandaag is het Mud Volcano gebied. Hier heeft in de jaren zeventig een grote aardbeving plaatsgevonden, die het hele gebied heeft veranderd. Alles is modderig, het bubbelt en het stinkt. Saskia is er niet van onder de indruk, dat ze nu alweer naar boven moet lopen. We hebben inderdaad heel wat afgeklommen vandaag en voor het merendeel heeft ze het zonder protest volbracht. Nu lopen we echter in de volle zon. Bij het begin van het pad zien we een bison liggen en aan het einde, bij de Mud Volcano ligt er nog een. Saskia wordt verliefd op deze bison en ik loop verder, zonder dat ik door heb, dat zij er nog staat. Dat heeft natuurlijk een huilbui tot resultaat, want ze wist niet waar wij waren. Ik voel me vreselijk schuldig! Maar “Dragon’s Spring”, een rare donkere bron met veel lawaai, maakt veel goed.

Op de terugweg stoppen we nog meerdere keren. Eerst voor een kudde bisons, die in de rivier zwemmen. Zelfs een kalfje is daar bij. Later komen we in de file terecht omdat er een tiental mannelijke Elk (met grote geweien dus) in de velden grazen. Kai en ik lopen tot op zo’n 15 meter afstand van twee van hen en nemen foto’s. Ze trekken zich nergens iets van aan, ze zijn vast wel aan mensen gewend.

Vlak voor de uitgang naar West Yellowstone stoppen we langs de rivier. Tot ons genot zwemt daar net een familie otters. Om de zoveel tijd komen een paar nieuwsgierige snoetjes boven water. Het is een heel leuk en speels gezicht en we genieten van deze onverwachte vondst.

Eenmaal terug in West Yellowstone eten we bij Bullwinkle’s. Mijn hemel, wat een heerlijk restaurant en wat een goede bediening!! Als we dit de eerste avond hadden gevonden waren we er zeker terug gekeerd!! M.a.w. als je in West Yellowstone logeert, moet je Bullwinkle’s ook proberen!

Na het eten zet Rick de kinderen en mij af bij het Wolf and Grizzly Discovery Center. De toegangsprijs van gisteren was twee dagen geldig en de kinderen (en ik) vonden het hoogst interessant daar. Rick gaat terug naar de hotelkamer en pakt vast in.

Wij genieten van onze anderhalf uur met de beren en wolven en dan kopen de meisjes natuurlijk een speelgoeddier. Rick haalt ons op en we pakken nog verder in. Morgen rijden we naar Cody, via de noordelijk route. Helaas is de Beartooth Highway gedeeltelijk gesloten, maar we hopen toch het beste gedeelte te kunnen zien.