Thursday, July 14, 2005

Buffalo Bill

We hebben heerlijk uitgeslapen vanochtend! Natuurlijk was ik zeker een uur eerder wakker dan de rest, maar ik heb intussen (een deel van) mijn foto’s bekeken. Ik heb een nieuw fototoestel en dat is wel te zien, ik heb nog problemen met de juist focus. Heel veel foto’s zijn te licht, helaas. Aan de andere kant zal dat ook helpen met wieden door de honderden foto’s die ik genomen heb!

Als iedereen eindelijk klaar is, is het rond 10 uur. We zoeken naar een ontbijtrestaurant en dat blijkt in dit toch wel toeristische stadje nog niet zo makkelijk te zijn. Uiteindelijk strijken we bij Granny’s neer, een conventioneel familie restaurant en het eten is lekker en de bediening goed. Prima, dus!

Zoals altijd als we in een onbekende streek zijn, duurt het even voor we besluiten, wat we als eerste willen zien. Old Trail Town wordt het. Dit is een “town”, die door een echte Westerner in elkaar is gezet. Het is een verzameling van oude gebouwen, hierheen verplaatst vanuit andere delen van Wyoming en Montana. Vooral de gebouwtjes, waar de gangsters Butch Cassidy and the Sundance Kid en de Hole in the Wall gang zich ophielden, spreken tot de verbeelding.

Ze zijn zelfs zo ver gegaan, dat ze de graven van sommigen van deze Westerse bekendheden hierheen hebben verplaatst. Robert Redford speelde in de film “Jeremiah Johnston” en was ook aanwezig bij de verplaatsing van de overblijfselen van deze man. Jeremiah Johnston werd in de volksmond “Liver Eatin’ Johnston” genoemd, omdat hij soms een beet leek te nemen van de lever van de Indiaan, die hij gedood had. Nu lijkt hij een barbaar, maar hij was getrouwd met een Blackfoot Indiaanse vrouw, waar hij dol op was. Op een gegeven moment kwam hij thuis en vond zijn vrouw en ongeboren kind dood, vermoord door Crow indianen. Een harde wereld was het toen!

Ook Belle Drewry’s graf is hier nu. Zij deed haar naam eer aan en was een mooie vrouw, waarom verscheidene mannen letterlijk vochten. Ze vond de outlaws wel interessant en was zelf ook geen lieverdje. Ze vermoordde op een feestje een cowboy en waarschijnlijk als revanche daarop werd zij op dertig jarige leeftijd zelf vermoord.

Het geheel is zo interessant, dat we er zomaar twee uur doorbrengen!! Ook de kinderen zijn zeer geinteresseerd en vragen honderduit over de gangsters. Helaas weet ik er zelf ook niet zoveel over, ik heb alleen namen horen noemen, zoals die Butch Cassidy, en Calamity Jane en dergelijke.

Als we het allemaal bekeken hebben is het nog te vroeg voor lunch en we besluiten de Buffalo Bill Dam te gaan bekijken. Zo kunnen we daar morgen voorbij rijden, wat weer tijd scheelt, want het zal onze laatste kans zijn om zowel Yellowstone als Grand Teton nog eens te zien. Ik moet zeggen, dat het me dit keer vrij zwaar valt afscheid te nemen! Deze parken zijn onvoorstelbaar mooi!

De dam is indrukwekkend, vooral gezien ze dit enorme ding al in 1910 klaar hadden! Zeker 20 jaar voor de Hoover Dam klaar was! Het water rond de dam is blauwgroen. Het is altijd interessant om te lezen hoe ze in die tijd die enorme cementen blokken tot een dam maakten!

Op de terugweg rijden we eerst weer door de “cool” tunnel, zoals Rick hem noemt. Deze tunnel is niet netjes gemaakt, maar uit ruwe steen gehouwen. Helaas is er geen goed uitzichtpunt op de hele dam zelf. Maar we stoppen wel bij de andere “points of interest”, waar iedere keer weer een bord staat met uitleg waarom het hier interessant is.

Colter’s Hell spreekt ons vooral aan. De Shoshone rivier, die ook de canyon heeft gecreeerd, heet in het Indiaans “Stinkend Water”. Wat een terechte benaming! Deze rivier was in het begin van de 19e eeuw volcanisch actief. Dus toen Colter er langs kwam (met Crow Indiaanse gidsen) vond hij vlammende oevers. Nu zijn daar alleen nog maar witte bergjes te zien. Maar Colter’s Hell was een goede benaming toentertijd!

Inmiddels is het lunchtijd en ik heb in een gids gelezen over een restaurant, dat Stefan’s heet. Nu heet mijn neefje precies zo, dus ik wilde dat weleens proberen. Helaas is het er niet meer. Maar ernaast ligt La Comida, een Mexicaans restaurant. We krijgen een tafel op hun terras en eten er voortreffelijk en origineel Mexicaans eten. Mijn gerecht van spinazie en kaas in een blauwe mais tortilla is zo lekker, dat ik me bedenk het thuis ook weleens te kunnen maken.

Aan de overkant van de straat is het Rattlesnake Museum en natuurlijk willen de kinderen daarheen. Ik heb nog even mijn bedenkingen, want volgens de verhalen is het Buffalo Bill Historical Center gigantisch en het is al 14 uur.

Maar we hebben geen spijt van onze beslissing. De eigenaar van dit “museum” laat ons een ratelslang aanraken en ik aai zelfs een tarantula! Ook een albino cobra blaast gemoedelijk (ha ha) naar ons. Ik heb het niet zo op met reptielen, maar ik vond dit hoogst interessant! Allerlei feiten zijn in krijt op de muren geschreven en hij heeft echt een hele verzameling dieren, waar hij ook om geeft. We blijven langer dan verwacht in het “museum”.

Als we uitgekeken zijn rijden we naar het Buffalo Bill Historical Center. Dit bestaat uit 5 musea. We beginnen met het Plains Indians Museum. Daar leren we van alles over hoe de indianen wonen, leven en ook over hoe ze door de nieuwe Amerikanen vervolgd werden. Het is om koud van te worden! Ik stel me vrouwen en kinderen voor, vluchtend voor een leger, dat geen pardon kent. Sommige van de ooggetuigen gezegdes brengen tranen in mijn ogen. Dat de mensheid hier toe in staat was en helaas, helaas, nog is! (denk aan Darfur!)

Het volgende museum, dat we bezoeken is het Buffalo Bill museum, alles over de man en wat hij gedaan heeft. En ook de mythes en legendes, de ene nog fantastischer dan de andere, die er rond hem zijn gesponnen. Er valt heel wat te vertellen, want het is een vrij groot museum. Mij interesseert vooral de geschiedenis van zijn familie. Zijn vrouw, Louisa, heeft het bepaald niet makkelijk gehad, een bordje vertelde dat ze het merendeel van haar volwassen leven in rouw heeft doorgebracht. Geen van hun kinderen overleefden haar, hoewel een kleinzoon tot 1992 leefde.

Het derde museum waar we allemaal heen gaan is het Natural History museum. Hier leren we over dieren, die plaatselijk veel voorkomen. Er is een hele tentoonstelling over wolven en zelfs een plek, waar het publiek zijn opinie kan opschrijven. Het is schokkend te lezen hoe tegen de wolven plaatselijke mensen zijn! Ze (de wolven) zijn nu 10 jaar terug in het wild in Yellowstone en ze passen zich zo goed aan, dat ze nu het vee beginnen te bedreigen. En dat willen de veehouders natuurlijk niet!

Het is inmiddels bijna 17 uur en de meisjes en ik hebben het wel gezien. Rick en Kai zijn natuurlijk nog geinteresseerd in het Wapens museum, dus die besteden daar nog wat tijd.

We willen de “shoot out” bij het Irma hotel vanavond meemaken, dus rijden we daar snel heen. Het is hier nog niet zo overbevolkt als aan de oostkust en we kunnen voor $1 per stuk vijf stoelen op de eerste rij bemachtigen. Het schouwspel begint met het volkslied, en ik kan merken, dat het Franse stel achter ons het maar vreemd vindt, dat iedereen opstaat, de rechterhand op het hart drukt en luidkeels meezingt. Ik doe het ook. Ik kan niet goed uitleggen, waarom dit ritueel voor mij (ons?) belangrijk is. Het creeert een eenheid, een band, vreemd, maar waar. We komen van heinde en ver, soms 6000 km tussen ons en toch zijn we Amerikanen. Een volkslied doet dat.

Na het heel grappige schouwspel, waarbij eerst iemand komt uitleggen aan de kinderen hoe gevaarlijk vuurwapens zijn (dat is wel echt Amerikaans!) en daarna een heel toneelstuk wordt opgevoerd, leuk voor jong en oud en gratis, hebben we honger. Al snel vinden we de Proud Cut Saloon and Restaurant, waar we heel lekker eten. Gefrituurde augurk vooraf (ja, dat is lekker!) en natuurlijk filet mignon als hoofdgerecht.

Nog maar een volle dag in deze vakantie, ik moet zeggen, dat het een van de meest bijzondere vakanties ooit is geweest. Het zuidwesten van de VS is prachtig, maar dit gebied is onbeschrijflijk mooi!

0 Comments:

Post a Comment

<< Home