De terugreis
Onze laatste dag en Rick en ik willen daar zoveel mogelijk nog van genieten. We hebben de wekker voor acht uur gezet, zodat we alvast een lekkere latte kunnen gaan halen, terwijl de kinderen nog verder slapen.
Die wekker heb ik absoluut niet nodig, want ik word om half zeven al wakker door de zon, die recht in mijn ogen schijnt. Ik doezel nog wat na, maar sta dan maar op en begin aan het inpakken. We hebben een nieuwe tas gekocht, want onze koffer woog op de heenweg meer dan 70 pond en dat mag eigenlijk niet. Gelukkig deed de gate agent er verder niet moeilijk over, maar het kan flink duur zijn om 10 pond overgewicht te hebben. Hopelijk hebben we zo het gewicht beter verdeeld.
Om acht uur lopen we eerst het kantoortje van het hotel binnen om te vragen of we een late checkout mogen hebben. Dat kan, tegen betaling van $10 per extra uur. We betalen $20, zodat we indien nodig tot 13 uur in de kamer kunnen blijven. Of we ook zo lang blijven weten we niet, maar zo hoeven we ons niet te haasten.
We vragen gelijk om suggesties voor een cafe, waar we een latte kunnen kopen. Dat blijkt vrijwel aan de overkant van de straat te liggen, de “Bunnery”. Daar schenken ze heerlijke Starbucks koffie (maar niemand maakt het zo sterk als ik!) en we zien, dat hun ontbijt menu ook erg uitgebreid is.
We lopen nog even naar Jedediah’s, een sourdough restaurant in een historisch gebouwtje, waar we de eerste dag niet heen zijn gegaan, omdat er zo’n rij stond. Daar bekijken we het menu ook, maar vinden er toch niet zoveel van onze gading.
Op weg terug naar het hotel ziet Rick opeens hele leuke silveren kettingen met turquoise en andere stenen erin verwerkt. Ik vind ze er ook heel bijzonder uitzien en ik draag veel turquoise, dus we besluiten er na het ontbijt eens te gaan kijken.
Iets verderop zien we een boekenwinkel en de verleiding is te groot om er niet naar de nieuwste Harry Potter te gaan kijken. Het is een heel leuke winkel met heel vriendelijke mensen en ze vertellen, dat ze werkelijk honderden mensen van boeken hebben voorzien na middernacht!
Katja moet deze zomer voor school drie boeken lezen en de eerste daarvan is “A Town Called Alice” van Nevil Shute. Dat is best een moeilijk boek en we besluiten haar voor het doorzetten en uitlezen te belonen met het Harry Potter boek. Mijn geduld wordt dus even op de proef gesteld, want ik wil het boek ook zo graag lezen, maar om nou twee van die dikke pillen het vliegtuig in te sjouwen gaat me ook weer te ver. Ik zal dus geduldig wachten tot Katja het uit heeft, hopelijk vindt Rick het goed, als ik het als tweede lees!
Als de kinderen zijn aangekleed lopen we naar de “Bunnery”. Daar staat inmiddels een flinke rij, maar het lijkt erger dan het is en we hebben nog geluk ook, want we kunnen lekker op het terras zitten. Ik bestel hun “OSM wafel” met yoghurt en bosbessen. De wafel is gebakken van een deeg met allerlei granen erin. Het is werkelijk fantastisch lekker en ik heb het gevoel een gezond ontbijt op te hebben.
Na het eten lopen we naar het Indiaanse kunstwinkeltje, waar we de mooie zilveren ketting hebben gezien. Hij is wel duur, maar Rick vindt hem mooi voor mij, dus bof ik en koopt hij hem!
Terug in het hotel pakken we gauw in en laden de auto in. Wat een heerlijke auto was dit! Het is dat onze garage zo nauw is, anders zou ik de Expedition zo op mijn verlanglijst zetten voor een volgende auto! Hoewel, hij zuipt wel benzine...
Het zal vanavond afzien worden wat betreft het eten. We vertrekken om 16:30 en Jackson Hole vliegveld heeft geen voedselvoorzieningen. In Denver zullen we minder dan een half uur hebben om over te stappen, dus we zullen aangewezen zijn op de “smakelijke” snackdoosjes van United, blech!
We besluiten dus een lekker restaurant uit te kiezen voor de lunch en vinden een tafeltje bij Cadillac. Hier eten we zoveel we kunnen, maar het is natuurlijk niet genoeg voor de rest van de dag. Katja en ik delen een voorafje met garnalen en geitenkaas (klinkt niet lekker, maar het was het wel, vooral nu ik dit met grote honger zit te schrijven!) en daarna bestel ik een zalm salade.
Na het eten proberen we nog een winkel, die dvd’s verkoopt te vinden, omdat Saskia de twee, die ze mee had gebracht, al op de heenreis heeft gekeken. Dit blijkt nog moeilijk te zijn, eindelijk vinden we bij de Albertson's een kleine selectie, waar ze er twee uit kiest.
Rond drie uur komen we op het vliegveld aan. Er staat niemand bij de incheckbalie, dus we zijn meteen aan de beurt. Ondanks alle pogingen om onze grote koffer lichter te maken, weegt hij toch nog 68 pond en bij dit vliegveld mag het opeens niet meer dan 60 pond wegen. We moeten dus $25 voor overgewicht betalen. Dat valt wel mee, maar het is toch vervelend en we besluiten, dat we deze koffer, die van zichzelf al flink zwaar is, voortaan niet meer meenemen.
Bij de veiligheidscontrole gaan door alle metalen ritsen en knopen aan mijn capri broek de alarmbellen rinkelen en ik moet voor het eerst helemaal afgetast worden. Ik vind het eigenlijk wel een avontuur. De vrouw, die het doet, is heel beleefd. Ze zegt, dat als ik me opgelaten voel, ze een prive kamer heeft, maar dat vind ik niet nodig. Verder vertelt ze, dat als ze bij prive gedeeltes moet voelen, ze dat met de achterkant van haar hand zal doen. Daarna krijg ik een grondig onderzoek en natuurlijk is het alleen mijn broek, waarbij de metal detector piept.
Omdat we om de een of andere reden exit rij zitplaatsen hebben gekregen en de kinderen daar niet mogen zitten, moeten we wachten op onze boarding kaarten tot we bij de gate zijn. Hier geeft een nogal chagrijnige agente mij de nieuwe zitplaatsen met de mededeling (totaal onnodig!), dat ze ons “nu natuurlijk” niet bij elkaar kan zetten. Ik vertel de kinderen, hoe dit gewoon slechte klantenservice is, alleen door die twee woordjes, want het doet het zo lijken, of het onze fout is, dat we in de exit rij zitten. Een simpel “Sorry, dat ik jullie niet bij elkaar heb kunnen zetten” had al heel anders geklonken.
Gelukkig heb ik een gangplaats te ruilen en krijg ik de raamplaats naast Rick en Saskia. Het waait enorm hard en we voelen het hele vliegtuig heen en weer schudden. We hebben dan ook bij het opstijgen aardig wat turbulentie, maar verder is het een rustige vlucht.
In Denver moeten we inderdaad meteen aan boord en terwijl ik dit schrijf sta ik op het punt mijn “Quickpick” snack doosje te openen. Hierin zitten o.a. blauwe tortilla chips en salsa, pretzels met kaas en een chocolate chip cookie. Yum! Over twee uur landen we als het goed is (middernacht) en nemen dan waarschijnlijk twee taxi’s naar huis.
Naschrift: uiteindelijk kwamen we inderdaad rond middernacht aan, maar moesten daarna een uur op de baggage wachten, een zeer chaotisch geheel met de baggage van drie vluchten door elkaar. Toen we eindelijk (gelukkig!) al onze spullen hadden, moesten we nog eens een uur in de rij staan wachten op een taxi! Idioot gewoon! Om half drie waren we eindelijk doodmoe thuis. Maar wat een vakantie, het zal moeilijk worden deze parken kwa natuur te evenaren!
Die wekker heb ik absoluut niet nodig, want ik word om half zeven al wakker door de zon, die recht in mijn ogen schijnt. Ik doezel nog wat na, maar sta dan maar op en begin aan het inpakken. We hebben een nieuwe tas gekocht, want onze koffer woog op de heenweg meer dan 70 pond en dat mag eigenlijk niet. Gelukkig deed de gate agent er verder niet moeilijk over, maar het kan flink duur zijn om 10 pond overgewicht te hebben. Hopelijk hebben we zo het gewicht beter verdeeld.
Om acht uur lopen we eerst het kantoortje van het hotel binnen om te vragen of we een late checkout mogen hebben. Dat kan, tegen betaling van $10 per extra uur. We betalen $20, zodat we indien nodig tot 13 uur in de kamer kunnen blijven. Of we ook zo lang blijven weten we niet, maar zo hoeven we ons niet te haasten.
We vragen gelijk om suggesties voor een cafe, waar we een latte kunnen kopen. Dat blijkt vrijwel aan de overkant van de straat te liggen, de “Bunnery”. Daar schenken ze heerlijke Starbucks koffie (maar niemand maakt het zo sterk als ik!) en we zien, dat hun ontbijt menu ook erg uitgebreid is.
We lopen nog even naar Jedediah’s, een sourdough restaurant in een historisch gebouwtje, waar we de eerste dag niet heen zijn gegaan, omdat er zo’n rij stond. Daar bekijken we het menu ook, maar vinden er toch niet zoveel van onze gading.
Op weg terug naar het hotel ziet Rick opeens hele leuke silveren kettingen met turquoise en andere stenen erin verwerkt. Ik vind ze er ook heel bijzonder uitzien en ik draag veel turquoise, dus we besluiten er na het ontbijt eens te gaan kijken.
Iets verderop zien we een boekenwinkel en de verleiding is te groot om er niet naar de nieuwste Harry Potter te gaan kijken. Het is een heel leuke winkel met heel vriendelijke mensen en ze vertellen, dat ze werkelijk honderden mensen van boeken hebben voorzien na middernacht!
Katja moet deze zomer voor school drie boeken lezen en de eerste daarvan is “A Town Called Alice” van Nevil Shute. Dat is best een moeilijk boek en we besluiten haar voor het doorzetten en uitlezen te belonen met het Harry Potter boek. Mijn geduld wordt dus even op de proef gesteld, want ik wil het boek ook zo graag lezen, maar om nou twee van die dikke pillen het vliegtuig in te sjouwen gaat me ook weer te ver. Ik zal dus geduldig wachten tot Katja het uit heeft, hopelijk vindt Rick het goed, als ik het als tweede lees!
Als de kinderen zijn aangekleed lopen we naar de “Bunnery”. Daar staat inmiddels een flinke rij, maar het lijkt erger dan het is en we hebben nog geluk ook, want we kunnen lekker op het terras zitten. Ik bestel hun “OSM wafel” met yoghurt en bosbessen. De wafel is gebakken van een deeg met allerlei granen erin. Het is werkelijk fantastisch lekker en ik heb het gevoel een gezond ontbijt op te hebben.
Na het eten lopen we naar het Indiaanse kunstwinkeltje, waar we de mooie zilveren ketting hebben gezien. Hij is wel duur, maar Rick vindt hem mooi voor mij, dus bof ik en koopt hij hem!
Terug in het hotel pakken we gauw in en laden de auto in. Wat een heerlijke auto was dit! Het is dat onze garage zo nauw is, anders zou ik de Expedition zo op mijn verlanglijst zetten voor een volgende auto! Hoewel, hij zuipt wel benzine...
Het zal vanavond afzien worden wat betreft het eten. We vertrekken om 16:30 en Jackson Hole vliegveld heeft geen voedselvoorzieningen. In Denver zullen we minder dan een half uur hebben om over te stappen, dus we zullen aangewezen zijn op de “smakelijke” snackdoosjes van United, blech!
We besluiten dus een lekker restaurant uit te kiezen voor de lunch en vinden een tafeltje bij Cadillac. Hier eten we zoveel we kunnen, maar het is natuurlijk niet genoeg voor de rest van de dag. Katja en ik delen een voorafje met garnalen en geitenkaas (klinkt niet lekker, maar het was het wel, vooral nu ik dit met grote honger zit te schrijven!) en daarna bestel ik een zalm salade.
Na het eten proberen we nog een winkel, die dvd’s verkoopt te vinden, omdat Saskia de twee, die ze mee had gebracht, al op de heenreis heeft gekeken. Dit blijkt nog moeilijk te zijn, eindelijk vinden we bij de Albertson's een kleine selectie, waar ze er twee uit kiest.
Rond drie uur komen we op het vliegveld aan. Er staat niemand bij de incheckbalie, dus we zijn meteen aan de beurt. Ondanks alle pogingen om onze grote koffer lichter te maken, weegt hij toch nog 68 pond en bij dit vliegveld mag het opeens niet meer dan 60 pond wegen. We moeten dus $25 voor overgewicht betalen. Dat valt wel mee, maar het is toch vervelend en we besluiten, dat we deze koffer, die van zichzelf al flink zwaar is, voortaan niet meer meenemen.
Bij de veiligheidscontrole gaan door alle metalen ritsen en knopen aan mijn capri broek de alarmbellen rinkelen en ik moet voor het eerst helemaal afgetast worden. Ik vind het eigenlijk wel een avontuur. De vrouw, die het doet, is heel beleefd. Ze zegt, dat als ik me opgelaten voel, ze een prive kamer heeft, maar dat vind ik niet nodig. Verder vertelt ze, dat als ze bij prive gedeeltes moet voelen, ze dat met de achterkant van haar hand zal doen. Daarna krijg ik een grondig onderzoek en natuurlijk is het alleen mijn broek, waarbij de metal detector piept.
Omdat we om de een of andere reden exit rij zitplaatsen hebben gekregen en de kinderen daar niet mogen zitten, moeten we wachten op onze boarding kaarten tot we bij de gate zijn. Hier geeft een nogal chagrijnige agente mij de nieuwe zitplaatsen met de mededeling (totaal onnodig!), dat ze ons “nu natuurlijk” niet bij elkaar kan zetten. Ik vertel de kinderen, hoe dit gewoon slechte klantenservice is, alleen door die twee woordjes, want het doet het zo lijken, of het onze fout is, dat we in de exit rij zitten. Een simpel “Sorry, dat ik jullie niet bij elkaar heb kunnen zetten” had al heel anders geklonken.
Gelukkig heb ik een gangplaats te ruilen en krijg ik de raamplaats naast Rick en Saskia. Het waait enorm hard en we voelen het hele vliegtuig heen en weer schudden. We hebben dan ook bij het opstijgen aardig wat turbulentie, maar verder is het een rustige vlucht.
In Denver moeten we inderdaad meteen aan boord en terwijl ik dit schrijf sta ik op het punt mijn “Quickpick” snack doosje te openen. Hierin zitten o.a. blauwe tortilla chips en salsa, pretzels met kaas en een chocolate chip cookie. Yum! Over twee uur landen we als het goed is (middernacht) en nemen dan waarschijnlijk twee taxi’s naar huis.
Naschrift: uiteindelijk kwamen we inderdaad rond middernacht aan, maar moesten daarna een uur op de baggage wachten, een zeer chaotisch geheel met de baggage van drie vluchten door elkaar. Toen we eindelijk (gelukkig!) al onze spullen hadden, moesten we nog eens een uur in de rij staan wachten op een taxi! Idioot gewoon! Om half drie waren we eindelijk doodmoe thuis. Maar wat een vakantie, het zal moeilijk worden deze parken kwa natuur te evenaren!
posted by Petra at 12:04 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home